Bijna alle experts waren het eens. Rusland zou Oekraïne in 72 uur veroveren na de inval op 24 februari 2022. Poetin’s hypermoderne en krachtige leger zou de Oekraïense troepen verpletteren. Niemand had verwacht dat de blitzkrieg uitbleef. Het hypersnelle leger was slechts een illusie. Het westen haalde opgelucht adem.
Maar al snel realiseerde iedereen zich dat Oekraïne, ondanks de dappere weerstand, zonder westerse steun ten onder zou gaan. Het land dat wij zagen als de grootste graanschuur van Europa. Alle NAVO-landen kwamen in actie en leverden allerlei wapens en hulpgoederen. Toch bleek ook het NAVO-bondgenootschap op papier sterker dan in de praktijk. De strategische voorraden van wapens waren lager dan gedacht. Ook keek iedereen naar de Verenigde Staten, maar daar liep de motor al na een paar maanden vast. De politiek bemoeide zich ermee en de steun aan Oekraïne werd steeds meer betwist. Het liet ons zien dat politiek een lokaal fenomeen is. Politici spreken voor hun eigen achterban en landgenoten en voeren internationale gesprekken met een lokale agenda.
Na twee jaar strijd in Oekraïne blijft er één grote vraag onbeantwoord. Wat als Poetin’s leger niet alleen op papier sterk was? Wat als Oekraïne echt na 72 uur was gevallen? Zou Rusland dan gestopt zijn bij Oekraïne? Zou de NAVO in staat zijn geweest om een vuist te maken? De afgelopen periode doet me eerder denken van niet. Ik ben blij dat er in eigen land stemmen opgaan om sneller naar de 2% norm van de NAVO te gaan. Maar met een oorlog aan onze buitengrenzen is 2029 te laat. Het moet sneller en beter. Ik ben benieuwd welke politieke partij deze uitdaging zal aangaan.